نامه سيزدهم

عشق در من مي جوشيد...

تو رفتي و من ماندم، سوختم، ساختم. پس از رفتن تو هنوز هيچ تصميمي نگرفته بودم، هنوز با افكارم دست و پنجه نرم مي كردم، اول به خودكشي فكر كردم سپس به آدم كشي و آبروريزي و سوم كنار آمدن با مسائل حاد زندگي ام و به خدا پناه بردن و خودم را به دستش سپردن. ندايي در من جوشيد، راه سوم را انتخاب كردم، خداوند دست ياري به سويم دراز كرد و من قلم به دست گرفتم و براي عبرت ديگران و هوشياري عاشقان نگون بخت زندگي ام را ثبت كردم.

آري، زندگي ام را، عشق نافرجام را و شكست وجودم را.

ليلاي نازنينم، نمي دانم اين داستان را شنيده اي. در روزگاران قديم پادشاهي مي زيست كه شيوه دار زدن را براي متنبه كردن ديگران و عبرت آنها براي خاطيان برگزيده بود ولي در همان محل اجراي حكم، يك درب بسيار بزرگ  و ترسناك و وحشتناكي وجود داشت كه لرزه بر اندام هر بيننده اي مي انداخت و پادشاه قبل از اينكه دستور اجراي حكم را به جلاد بدهد يك فرصت به افراد اعدامي مي داد و آن هم اين كه آن ها را مختار مي گذاشت كه يا اعدام را انتخاب كنند يا اينكه وارد فضايي شوند كه راهش از اين درب بزرگ و هولناك و وحشتناك مي گذشت و معلوم نبود پشت آن درب چه خبر بود ولي هيچكس آن درب را انتخاب نمي كرد و همه حاضر بودند كه دم درب جانشان گرفته شود تا اينكه وارد مكاني شوند كه بسيار دهشتناك و نامعلوم بود و...

يك روز يكي از افراد كه راه اعدام را برگزيده بود از پادشاه پرسيد: پشت آن در هولناك چيست، پادشاه گفت: آزادي

ليلا جان، آن روز كه تو مرا تنها گذاشتي اصلا در تصورم نمي گنجيد و باورم نمي شد، و روز رفتن تو هميشه براي من روز مرگم بود اما تو رفتي و آن درب برايم باز شد و آن پوسته تخم شكست و دنياي جديد  زيبايي به رويم گشوده شد. و چقدر اين سرود فريدون فروغي با احوال تو گل نازنين من، ليلاي مظلوم من مصداق داشت.

زندگي را دوست داشت ولي آن را نشناخت.

مهربان بود

ولي مهر نورزيد.

طبيعت را دوست داشت

ولي از آن لذت نبرد.

در آبگير قلبش جنب و جوشي بود

ولي كسي بدان راه نيافت

در زندگي احساس تنهايي مي نمود

ولي هرگز دل به كسي نداد

وزنده بودن را براي زندگي كردن دوست داشت.

نه زندگي را براي زنده بودن.

...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: